Reseña del libro "O Lapis Do Carpinteiro (en Gallego)"
Un lapis de carpinteiro... e un feixe de presos transmútase nas figuras esplendentes do Pórtico da Gloria. ¿Maxia? Non, o poder trascendente da arte, a forza inmorrente do amor, o pulo indomeable da solidariedade: Manuel Rivas convídanos a celebrar o triunfo de todo isto dun xeito un tanto atípico; tanto, como festexar unha voda por poderes nun sanatorio de tuberculosos ou como recrearse coa fermosura tráxica da tise. Nesta novela o lector atópase unha vez máis, e de xeito radical, apreixado entre as estreitas lindes que separan (ou vencellan) realidade e ficción. Porque o seu autor rescata o mellor da nosa memoria, aquelo que, pola súa propia condición, consegue vencer o paso inapelable do tempo: a coherencia e a fe nos grandes ideais duns homes e mulleres sen os cales ningún de nós existiriamos. Nin el, nin eu que escribo estas liñas, nin ti, lector/a, que me atendes. Eles son a ponte que nos une cos nosos devanceiros remotos, a dignidade que outros non quixeron ou non puideron legarnos. Ánxel Casal, Roberto Nóvoa Santos, Camilo Díaz Baliño... e elas, as lavandeiras que codificaban, coa roupa tendida, mensaxes de amor e de resistencia; elas, que enviaban comida en seróns de bebé polo mar de Mendiño ata San Simón, o paraíso da desolación. Mais O lapis do carpinteiro é tamén a historia dun grande amor. Que algúns soubésemos desa historia, que coñecésemos os seus protagonistas, é irrelevante. O que importa dela é que nos lembra o poder salvífico do amor, dun amor expansivo, mutante, renovable e renovador; táboa de salvación dos amantes pero tamén de Herbal, dun pobre garda para quen a vida foi só un longo e sórdido túnel de miseria e brutalidade. Restaurada a súa condición de ser humano por obra e gracia do amor, de tantas formas de amor como o lapis de carpinteiro lle foi asinando a debuxar.
