voces ceibes é, ante todo unha historia de amor. a un país, a unha lingua, á xente que tentaba derrubar, con cancións ou a croiazos, os muros que debuxaban a silueta dunha patria perseguida.pero voces ceibes quere ser ademais, como o grupo de cantantes comprometidos que dá nome ao libro, o testemuño crítico dun tempo no que non todo estaba tan claro. aínda que o estivese.porque as historias de amor levan tamén o seu pouso de veleno (iso que chamamos desamor), vicente araguas non ten complexos en mollar a súa pluma en tons nada suaves para poñer o dedo na chaga. aínda que ao remate quede, entre améndoas acedas, un cheiriño a caraveis. un fondo sonoro cheo de cancións e de cantantes que veñen sendo o retablo colorista dun tempo ruín, no que a existencia discorría en branco e negro.